Lieve korte haren
Na lang nadenken schrijf ik je deze brief met een krop in de
keel. Ik heb dit moment lang uitgesteld, maar na de spelregels voor een breuk
te hebben gevolgd, zijnde een pot ijs en een fles wijn op mijn eentje
leegdrinken terwijl ik mijn ogen eruit huil met The Notebook, denk ik hier
klaar voor te zijn.
Ik weet het nog goed, drie jaar geleden zag ik je voor het
eerst in de spiegel van de kapper op de Hoogstraat. We zijn in onze relatie
getuimeld toen de kapster me aankeek via die spiegel met een pluk haar in haar
handen en vroeg of ik er zeker van was. Ik gaf mijn jawoord en de eerste
maanden was ik zo gelukkig.
We hebben veel goede momenten gehad. Weet je nog toen we ontdekten dat ik je in de gootsteen kon wassen? Of toen je zeker twee dagen na elkaar goed lag vanaf het moment dat ik opstond.
We hebben veel goede momenten gehad. Weet je nog toen we ontdekten dat ik je in de gootsteen kon wassen? Of toen je zeker twee dagen na elkaar goed lag vanaf het moment dat ik opstond.
Maar ik weiger om terug te kijken met een roze bril. Er zijn
zo veel momenten geweest die niet gelukkig waren. Zoals tijdens de examens,
toen ik je moest verstoppen onder een muts omdat ik je van de stress aan het
uittrekken was. Of toen je twee dagen nadat ik je gewassen had alweer vettig
was. Of die keer dat we opvingen dat ik
nu blijkbaar lesbisch was omdat ik een relatie met jou had. Je staat mijn geluk
in de weg. Jij samen met mijn gebrek aan empathie en mijn doorgedreven
pessimisme, maar we hebben het nu even over jou en mij.
Het ging zo ver dat ik je bijna bedroog, maar het betekende
niets, ik zweer het je. Er was die keer dat ik zeker twee uur lang naar warrige
halflange kapsels op Pinterest heb gestaard. En op een blauwe maandag heb ik
ook wel eens een pruik uit onze verkleedkoffer opgezet en me afgevraagd of ik
dan gelukkiger zou zijn. Het antwoord was nee, maar dat komt ook deels omdat de
pruik roze was denk ik.
We gaan een moeilijke periode tegemoet. Propere breuken zijn
altijd het best, maar ik kan niet beloven dat ik mijn profielfoto op facebook
nog een paar keer zal veranderen naar een van onze gloriemomenten. Ik zal ons
verleden proberen te verstoppen, met haarbanden en een overvloed aan speldjes,
maar ik weet nu al dat iedereen mij zal doorhebben. Ik zal huilen, vloeken,
overwegen om terug naar jou te kruipen, maar ik wil doorzetten. Dat is het
beste voor ons beiden. Ik heb het gevoel dat, als ik nu geen afscheid van je
neem, dat ik voor heel mijn leven aan jou zal vastzitten en dat wij een
gewoonte zullen worden. Dat wil ik niet.
Ik weet dat ik veel van je vraag, maar ons afscheid moet van
twee kanten komen. Volgens het internet groei jij gemiddeld 10 centimeter per jaar,
maar als ik beloof om je goed te verzorgen en je niet op te bellen telkens als
ik dronken ben, zou jij er dan geen 4 centimetertjes bij willen doen?
Op een dag zal ik je zien op het hoofd van een andere vrouw.
Ik zal je een melancholische lach toewerpen, en met mijn handen snel door mijn
warrige bob gaan. En wie weet kruisen onze wegen elkaar nog eens op een dag, we
zien wel. Que sera sera.
Dit is een vaarwel, ik heb van je gehouden met heel mijn
hart, maar het is beter zo.
Toedels,
Eva
Eva