zaterdag 27 december 2014

"De opera, de opera, daar gaan we graag naartoe"

 “De opera, de opera, daar gaan we graag naartoe. We gaan er om te zingen en dat worden we nooit moe.” Ik open deze tekst met de wijze woorden van Samson en Gert. De diepzinnige liederen van mijn heilanden kunnen wel in meerdere situaties gebruikt worden, maar hiervoor zijn ze uiterst geschikt.



Toen ik acht jaar was, kochten mijn ouders een cd-box met de beroemdste werken van Mozart. Mini-Eva was geïntrigeerd door deze “grotemensenmuziek” en al snel klonken uit mijn paarse cd-speler de Toverfluit en andere meesterwerken. Is dit ongewoon te noemen voor een achtjarig kind? Uiteraard, maar wat misschien nog vreemder was, was dat na mijn Mozartperiode terug de kinderliedjes werden gedraaid. Allemaal goed en wel dat die lieve hond Samson over de opera zong, maar het was niet meer de klassieke muziek die me kon bekoren. In feite, als ik erover nadenk, onderging ik een omgekeerde evolutie.

Het was pas in het middelbaar, tijdens mijn lessen aan het conservatorium, dat ik terug in aanraking kwam met klassieke muziek. Wederom dweepte ik met Mozart, Bach en Beethoven. Hoe bombastischer, hoe beter. Ik ontdekte dat er enkele alledaagse situaties zijn, die geknipt zijn voor klassieke muziek. Een greep uit het aanbod: afwassen, poetsen, teksten schrijven, lezen.
Om het op een dramatische wijze te zeggen, klassieke muziek heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Het meisje dat Tsjaikovski opzet onderweg naar elk examen, ervan overtuigd dat ze anders zal buizen. Het meisje dat danst op Beethoven, en sinds kort ook het meisje dat naar de opera gaat.



Naar de opera gaan was al lang een van de dingen die ik eens wou doen. Het was ook duidelijk dat dat op mijn 17-before-18 lijst moest komen. De avond van de 26e december ’14 was het zover. Samen met mijn ouders en mijn broer gingen we naar de Munt in Brussel om Don Giovanni van Mozart te bekijken. Ik stond erop dat we in de Muntschouwburg gingen, als je al naar de opera gaat, doe het dan ineens deftig.
Na het boeken van de tickets was ik al wat sceptischer, we hadden ontdekt dat het geen opera zou zijn zoals we die ons inbeelden. Het was een moderne productie, onder leiding van ene Warlikowski. Ik zeg het eerlijk, ik was al teleurgesteld. Ik wou de grandeur van de kostuums, de dikke dames, de prachtige decors. De stereotypische opera dus.

Ho maar, wat heb ik me daar in vergist. Hoe meer ik erover nadenk, hoe prachtiger ik de opera vind. En hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik de juiste woorden vind om het allemaal te omschrijven. Ik kan hier met adjectieven als prachtig, fantastisch en magnifiek gaan gooien, maar die zouden niet juist weergeven hoe prachtig, fantastisch en magnifiek het wel niet was.

Warlikowski voert een heel moderne Don Giovanni op met de teksten die hij krijgt van Mozart. In het minimalistische decor, dat een beetje Sixties aanvoelt, rijgt Don Giovanni de ene flirt na de andere aan elkaar. Met elke vrouw die hij kust, stort hij zichzelf meer in de afgrond.
In de opera sluipen op sommige momenten heel subtiele, grappige situaties en uitspraken. De beste was met voorsprong helemaal op het einde. Nadat Don Giovanni gestorven is (oeps, spoiler alert) laten alle personages aan elkaar en aan het publiek weten wat ze met hun verdere leven willen doen. De een al wat dramatischer dan de andere, maar allemaal zijn ze geschokt door de dood van hun vijand, geliefde of meester. Tot op het moment dat Zerlina terloops zegt: “Wij gaan naar huis, om met vrienden samen te eten.” Zo zie je maar weer, dat de humor van Mozart ook vandaag nog gesmaakt kan worden.

foto door Bernd Uhlig (bron)


Meer ga ik hier zelfs niet over schrijven, buiten dat ik het prachtig, fantastisch en magnifiek vond. Deze opera heeft enkel mijn passie nog meer aangewakkerd. Ik ben er zeker van dat ik hier nog heel vaak zal aan denken. Het zal altijd een speciale opera voor mij blijven, omdat het mijn eerste was. Om met de woorden van Don Giovanni zelf af te sluiten: “Wie slechts één trouw is, is wreed voor de ander; ik, die in mij zo’n groot hart voel, wil het beste voor hen allemaal.” Al heb ik het over opera’s, en hij over vrouwen. 



maandag 11 augustus 2014

17 before 18

Morgen is het zover, dan ben ik jarig en word ik 17 jaar. 17, dat is nog jong hé. Omdat dit het jaar is voordat ik 18 word, een leeftijd waaraan verplichtingen vast hangen, wil ik optimaal genieten. Daarom heb ik een lijstje samengesteld, een lijstje van 17 dingen die ik wil gedaan hebben voor ik 18 jaar ben.

Jep, dit is dus DE lijst. (om het allemaal een beetje te verduidelijken, geef ik ook een woordje uitleg)


  • Naar de opera gaan, Ik ben gek van klassieke muziek. Ergens vorig jaar ben ik naar een voorstelling geweest waar men de bekendste aria's uit de opera zong, en ik had er enorm van genoten. Daarom besloot ik dat ik dus eens een volledige opera wou zien.
  • Iemand live zien optreden, Niet zomaar iemand uiteraard, iemand wiens muziek ik graag hoor. Ik kan gewoon niet uitkiezen naar wie ik nu eigenlijk wil gaan kijken.
  • Een nieuwe stad ontdekken, België is niet zo groot, maar de enige steden die ik een beetje ken zijn Mechelen en Antwerpen. Super zielig hé!
  • 15 films zien, Ik ben een loser als het aankomt op filmkennis. Mijn "to-watch lijst" is gigantisch, en geloof mij, 15 films is al een hele opgave.
  • Mijn polaroid gebruiken, Vorig jaar kocht ik een polaroid in de krinwinkel, en voor Kerstmis kreeg ik een casette met filmpjes. Maar ik ben een ongelooflijke gierige stresskip, en ik wil dat die 8 superdure foto's zo mooi mogelijk zijn, dus heb ik tot op heden nog geen polaroids getrokken.
  • 5 km kunnen lopen, Mijn conditie zit onder het minimum, en er mogen eigenlijk ook wel een paar kilootjes af.
  • Een hele week zonder social media, Ik ben lichtelijk verslaafd aan het worden, daarom wil ik proberen of ik een hele week zonder kan. Er zijn wel enkele spelregels: ik moet die week gewoon thuis zijn en e-mail is geen social media. Dit is dus geen volledige week zonder internet, maar gewoon een week zonder facebook, instagram, snapchat,...
  • 3 kledingstukken maken, Ik heb hier nu een hoop naaiboeken liggen, maar ik heb er eigenlijk nog niets mee gedaan. Daar moet verandering in komen.
  • Vaker iets buitenshuis doen, Ik ben een huismus en bijkomstig ook nog een introvert type. Ja, ik beken, soms als iemand vraagt om iets te doen verzin ik gewoon een smoesje om thuis te blijven. Meestal heb ik daar nadien dan ongelooflijk veel spijt van.
  • 25 boeken lezen (waarvan 5 in een andere taal), Deze spreekt voor zichzelf.
  • 8 DIY's uitproberen, Ik heb een pinterestbord vol staan, maar ik heb er eigenlijk nog maar bitterweinig echt uitgeprobeerd.
  • Citytrippen in eigen stad, Mechelen is een heel mooie stad, maar eigenlijk weet ik hier allesbehalve alles zijn. Dus ik wil één of twee daagjes de toerist uithangen in de stad waar ik al 17 jaar woon.
  • 5 lange wandelingen maken met Oscar, Het enige wat ik hier bij moet uitleggen is dat Oscar mijn hond is.
  • 12 kaartjes sturen naar wildvreemden, Het doel is gewoon een telefoonboek openslagen en een paar namen selecteren. Of wat me ook leuk lijkt is gewoon in Mechelen een paar kaartjes gaan bussen.
  • Geld verdienen, Ik ben een explosieve combinatie van twee dingen, lui en gierig. Tot vorig jaar had ik nooit problemen met geld, ik kwam ruim toe met mijn zakgeld. Dit jaar echter, zit ik toch wel erg vaak krap bij kas. Dus dit jaar wordt het uitkijken naar een babysitadres en/of vakantiejob.
  • 4 rommelmarkten bezoeken, Deze is ook vrij evident.
  • 5 keer "echt" koken, Het enige wat ik tot hiertoe gekookt heb, zijn desserten en limonades. Dus ik wil 5 keer echt avondeten koken.
En uiteraard zal ik jullie van mijn vorderingen op de hoogte houden.

woensdag 6 augustus 2014

Sterven van geluk


Er zijn van die momenten in mijn leven geweest, waarop ik dacht: “Als ik nu zou sterven, sterf ik gelukkig.” Luguber volgens sommigen, romantisch volgens anderen (we spreken over de 18e-19e eeuwse stroming, niet over zeemzoete diner-bij-kaarslichtromantiek). Nog anderen vinden wellicht dat ik sterk overdrijf.
Maar serieus, zo’n momenten van puur geluk. Mocht ik dan sterven, dat zou ik dat wel heel schoon vinden. Ik weet niet welke methode van het dood gaan het minst pijn doet. Die Google zoekopdracht heb ik nog nooit ingevoerd. Ik verwacht ook, mocht het op een dag gaan kriebelen om toch het internet af te speuren naar een antwoord, dat het niet al te veel zou opleveren. Er is namelijk een vrij hoog sterftepercentage bij de proefpersonen. Als ik echter echt op een moment van pure euforie en geluk zou sterven, dan wil ik het plotsklaps doen.
Geen greintje gevoel. Boem, pats. Licht uit.

Zittend in de haven van Nafplio, moet ik hier weer eens aan denken. Mijn leven is allesbehalve voltooid. Ik heb nog nooit een boek van Harry Potter gelezen, ik heb de liefde niet gekend. Maar als ik nu sterf, voetjes in het water, dan sterf ik gelukkig. Ik ben nog nooit naar de opera geweest, ik heb nooit geld verdiend, ik heb geen kinderen gehad. Maar als ik hier mijn laatste adem uitblaas, zonnetje in mijn gezicht, zal dat een verdomd gelukkige laatste adem zijn. Ik heb nooit kaviaar gegeten, ik ben nooit verder dan 4000 km van huis geweest, ik heb van niemand afscheid kunnen nemen. Maar als ik nu kom te gaan, omringd door mensen van wie ik houd, (hoort u hem al aankomen?) dan kom ik gelukkig te gaan.

Het doet wat met een mens, zo’n Griekenlandreis. Was het de brandende zon? Had een onguur Grieks type net iets in mijn drankje gedraaid? Of is deze gedachtegang geheel ontsproten uit mijn eigen melodramatische brein? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik heel gelukkig was, daar in Nafplio aan de haven.
Ik ben daar dan wel niet gestorven. Geen hartstilstand, dodelijk spuitje, kogel door mijn kop of piano op mijn hoofd, niets van dat. Als ik mezelf echter op een blauwe maandag betrap op ook maar een klein spoortje van droefheid, weet ik aan welk moment ik zal terugdenken.


Ik, in Griekenland te Nafplio. Mijn voetjes bungelend in het helderblauwe water, blik op oneindig. Mijn poep die aan het koken is omdat de stenen waarop ik zit heet zijn door de brandende zon. Een paar van de fijnste mensen die ik ken naast mij.
Daar kan geen enkele blauwe maandag tegenop. 



zondag 6 april 2014

Paris is always a good idea

Vlak voor de paasvakantie was het zover. Na vijf jaar noeste arbeid op de schoolbanken haalden we eindelijk profijt uit ons werk. Drie daagjes Parijs werden ons op een schoteltje aangeboden, en welke gek zegt daar nu nee tegen. Ik niet, want om het met de woorden van Miss Audrey Hepburn te zeggen "Paris is always a good idea."

Mocht je een enquête houden over de hoogtepunten van deze fantastische reis zou je van ieder van ons een ander antwoord krijgen. Drie dagen Parijs met de vrienden, eindelijk eens de Eiffeltoren zien, het nummer van een knappe maar wildvreemde militair op de metro krijgen. Ook de ticketenverzamelaars konden hun hartje ophalen met al die metro- en TGV ticketjes.

Of wat dacht je van een crêpe eten op de kosten van de leraren, of in één van de belangrijkste kamers van de geschiedenis -de spiegelzaak van Versailles- staan. Misschien was er wel iemand die het zachte donskussen, de vederlichte matras en de heerlijke regendouche in onze ruime kamers -ahum...- het summum van de reis vond. Anders was het zeker wel toen we onmiskenbaar meneer Rombauts herkenden in een gratis krantje op de metro. Laat die moustache na de vakantie maar gerust staan hoor, meneer.
Voor mij persoonlijk lag mijn hoogtepunt van de hele reis elders. Ben je nog eens in Parijs, ga dan naar de Sacre Coeur. Zet je iPod op, oortjes in en laat dan Rapsody in Blue van George Gershwin het volle kwartier spelen. Stap wat rond in Montmartre, zeg vriendelijk "bonjour" tegen iedereen die je tegenkomt. Daal de trappen voor de kerk af, en met elke trompetknal zet je je voet vooruit. Geniet van de muziek, geniet van het uitzicht, geniet van Parijs, geniet gewoon!
En dan, wanneer het orkest de laatste verbluffende noot door je oren heeft gejaagd, zet je Ouverture 1812 van Tsjaikovski op. Draai je om, kijk naar boven, en laat je omver blazen door het mooiste gebouw van heel Parijs. Adem in, adem de sfeer in, adem Parijs in.

Dit zijn echter de tips van een introverte kluizenaar met een fetisj voor klassieke muziek en kerken. Wie neemt die nu serieus?

zondag 9 februari 2014

Het Jaar der Klassiekers: Januari

We zijn al een maand en een klets verwijdert van het moment waarop we "Gelukkige Nieuwjaar" tegen iedereen schreeuwde die het wilde horen en alleman prompt drie kussen gaven. Al een hele maand ben ik plichtbewust bezig met het gat in mijn cultuur op te vullen met allerlei klassiekers.
We kunnen januari beschouwen als de culinaire maand, want ook op dat vlak kon ik twee klassiekers van mijn lijstje schrappen. Maar voor eerst, de boeken.

boeken
- De Helaasheid der Dingen - Dimitri Verhulst
Autobiografisch verhaal over de jeugd van de schrijver die opgroeide in een ontwricht gezin.

Dit boek stond al een tijdje op mijn lijst. Ik weet niet of De Helaasheid der Dingen zo'n klassieker is, maar in België zeker wel. Mede dankzij regisseur Felix van Groeningen gaat er bij elke Vlaming, cultuursnob en cultuurbarbaar, wel een belletje rinkelen bij de titel.
Ik vond het een prachtig boek, zeker de moeite waard om te lezen. De schrijfstijl van Dimitri Verhulst is zo rauw en eerlijk. Ik wil meer van hem lezen, zijn stijl opslurpen en eruit leren.

- Het Verdriet van België - Hugo Claus
Louis Seynaeves kijk op het leven vlak voor, tijdens en vlak na de oorlog van 40-45

Ook hier weer weet ik niet of dit zo'n klassieker is in Nederland, maar in België althans wel. Er is wel een groot verschil met het bovenstaande boek waarvan iedereen toch vaag een verhaallijn of onderwerp kan vertellen. Ik wist totaal niet waarover Het Verdriet van België ging, laat staan dat ik wist dat oorlog er een thema in was. Eigenlijk zit ik nog niet aan het stukje oorlog, want ik heb het boek nog niet uit. Mijn bladwijzer steekt nu tussen pagina 171. Van de 776 pagina's welteverstaan. Een kloefer van formaat dat meneer Claus daar geschreven heeft. Tot hiertoe sleep ik me met moeite door het boek en bij elke pagina die ik omsla hoop ik dat het beter zal worden. Tot pagina 171 is dit ijdele hoop geweest. Maar hé, er moet toen een reden zijn waarom dit werk zo bekend is...

films

- De Kleine Zeemeermin
Ariel, een zeemeermin, is gefascineerd door alles wat met mensen te maken heeft. Op een dag redt ze de knappe prins Eric van de verdrinkingsdood en wordt stapelverliefd op hem. Ze doet letterlijk alles om bij hem te kunnen zijn.

"WAT?! Eva, heb jij nog nooit De Kleine Zeemeermin gezien?!" "Nee, het spijt me, ik kruip door het stof van schaamte." Tot voor kort moest ik dit antwoorden, maar nu dus niet meer. De dag erna kwam ik op Pinterest dit tegen.
En was ik heel erg opgelucht dat ik niet de enige dirty mind ben die hieraan dacht.

- The Duchess
Verhaal gebaseerd op het turbulente leven van Georgina, de Gravin van Devonshire.

Ik weet niet of het zo'n klassieker is, maar laten we zeggen dat er toch al heel erg veel mensen deze film zagen, niet? Stiekem is het ook om mijn gemoed te sussen, anders heb ik zo weinig films gekeken. In ieder geval vond ik de film best wel goed, kostuumdrama's zijn echt mijn guilty pleasure. Upstairs Downstairs, Downton Abbey, In Vlaamse Velden,... Ik verslind ze als pateekes.

- Capote
Volgt de schrijver Truman Capote tijdens het schrijven van zijn bestseller In Cold Blood.

De reden dat ik deze film heb gezien is iet of wat luguber. Naar aanleiding van de dood van Phillip Seymour Hoffman zond Canvas deze topper uit. Ik heb er met plezier, alsook lichte gruwel, naar gekeken. Jammer dat zo'n topacteur moest sterven, hij had nog veel mooie acteerprestaties kunnen neerzetten.

culinair

Deze maand at ik voor het eerst in mijn hele leven paling in't groen. Mijn vader was jarig en mocht traditiegetrouw zijn favorieten bestellen bij chef Mama. Zij maakte als voorgerecht oesters klaar en als hoofdgerecht paling in't groen. Beide gerechten had ik nog nooit geproefd.
Ik begrijp niet wat mensen zo goed vinden aan oesters dat ze er zoveel voor willen betalen. Ergens vind ik het nogal overroepen, als je er geen citroensap en peper bij doet smaak je niets...
Paling in't groen vond ik niet slecht, maar ook niet goed. Neutraal zeg maar.

woensdag 5 februari 2014

Momenten onder muzikale begeleiding

Dat muziek een grote invloed kan hebben op onze gevoelens en emoties wisten we al langer. Bij een romantisch dinertje passen zeemzoete violen, bij een workout heb je dan weer liever wat harde gitaren die je oppeppen. Ik ben een persoon die voor verschillende momenten van mijn leven bijpassende muziek heeft. Een kleine opsomming:

“ik-ben-op-weg-om-iets-belangrijks-te-doenmomenten”
Deze muziek zet ik steevast op als ik een examen moet gaan doen, of als ik mijn school binnenwandel en ik me even machtig wil voelen. Geen enkele muziek geeft me zo’n gevoel als de Ouverture 1812 van Tsjaickovski. Het geeft me zo’n machtig gevoel, alsof ik net een gigantische veldslag heb gewonnen die heel de geschiedenis zal omgooien en in het rijtje komt van De Slag bij Actium, of die bij Waterloo. Om het even samen te vatten: Tsjaikovski is mijn held!

“ik-zit-in-de-auto-en-kijk-door-het-raammomenten”
Dit is zo’n typisch filmmoment, voor het meer dramatische effect kan het ook nog zachtjes regenen. Wat wel belangrijk is, is het gevoel dat je bij dit moment hebt. Ben je verdrietig of blij?
Optie 1: verdrietig
Dan neem je best deze.



Optie 2: blij
Dan raad ik jullie deze aan


“ik-heb-zin-om-te-dansenmoment”

Ook bij deze maak ik graag een opsplitsing: het “ik-heb-zin-om-schattig-te-dansenmoment” en het “ik-heb-zin-om-vuil-te-dansenmoment”. Kleien waarschuwing bij de laatste, als er iemand in een gebied van 5 meter rond jou staat waartegen je echt niet wil twerken: ZET DEZE LIEDJES NIET OP!




En dan natuurlijk ook nog de andere. Perfect als je eens lekker koket en schattig jezelf wil uitleven


“het-waait-ongelooflijk-hard-en-het-gaat-precies-stormenmoment”
Hou in de gaten wat ik jullie zeg: over een jaar kennen jullie allemaal de groep Binti. Binti bestaat uit zes zussen die samen de mooiste muziek ooit maken. My Sun My Moon is mijn absolute favoriet en geeft me zo’n donker gevoel...


“het-roze-wolkjesmoment”
Luister hier gewoon naar, gewoon doen en je begrijpt het.


“ik-wil-eens-nadenken-over-het-levenmoment”
Als ik een liedje mag kiezen dat ik perfect van buiten ken en nooit beu zal worden is het dit wil. In De Fleur van Mira vind ik gewoonweg prachtig, meer woorden hoef ik er niet aan vuil te maken. Die tekst raakt mij echt keer op keer.

Doe gerust je zegje in de comments over jouw levensliederen of momentjes onder muzikale begeleiding, ik ben benieuwd :)
Nog een prettige woensdag gewenst!